Yazılarımı okuduktan sonra yorum yapmayacak olsan bile yazımın hemen altındaki "okundu" butonunu işaretle olur mu :)

7 Eylül 2013 Cumartesi

Dedeme Son Veda...

(Amelie filmini izlemedim. Şarkının film için bir anlamı var mı bilmiyorum. Tamamen duygusal bakarak ekledim bu şarkıyı yazıma.)

Bu yazıyı eninde sonunda yazmam gerekicekti zaten, eğer yazmasaydım bloğa yazı yazmaya pek elim gitmiyordu doğrusu..
Cenaze evi ne garip bir yer: hele de vefat eden kişi çok yakınınızsa. Benim o yakınım dedemdi. Evin cenaze evi olma sebebiyeti dedemdi. 27 Ağustos 2013, tam saatini bilmiyorum ama sabahın erken saatleri, dedem vefat etti; annemin babası... Beni "Kızmanım", "Kürt Zeynep'im" diyerek seven, bana siyaset anlatan, komik espiriler yapan dedem... Ananemle didişen ama onu çok seven dedem... Kocaman göbekli tonton dedem... Her konuda bir profesör edasında bilgili dedem... 
Dedemin vefat ettiğini öğrenince şok geçirdim, inanmak istemedim ve halen inanamıyorum. Halam, dedemin ölüsünü görmemizi yoksa öldüğüne inanamıyacağımızı söylemişti ve öyle de oldu. Görmem için vakit kalmamıştı, hastaneye gidemedim...
İşte o cenaze evinde ağlamak gayet olağandı. Ama bir süre pek çok kişi ağladı ağladı ve durdular. Gelenlerin konuştukları konular değişti. Ev sanki cenaze evi olmaktan çıkmıştı. İlk gün misafirlere o kadar sinirlenmiştim ki; ben üzüntüden yemek yiyemezken tıka basa yemek yiyen vardı, abuk subuk konulardan sohbet ediyorlardı. Cenaze eviymiş, ziyarete gelmişler.. Güldürmeyin beni Allah aşkına. Baş sağlığı dileyip biraz oturup gitmek çok mu zor?! Sonraki günler gelen gidene hizmet etmekten benimde davranışlarım değişmişti ve çok üzülüyorum şuan. Neye mi üzülüyorum, duygularımı tam yaşamam gereken zamanda tam yaşayamadığım için. Neden o anda tam yaşamış olmayı istiyordum biliyor musun okuyucu; kendimi çok iyi tanıyorumda ondan. Bir süre sonra aynı derecede hissedemiyorum üzüntümü, üstüne pek çok duygu yükleniyor: öfke, mutluluk, stres... Başka olaylar hakkında hissettiğim duygular öncekilerinin üstünü örtüyor... Bu cenaze evinde o kadar çok şey öğrendim ki hayat hakkında.. Mesela bir yakınını kaybetmenin nasıl bir his olduğunu, ölüm hakkında ne dersler alınacağını, insanları en iyi cenaze evi gibi yerlerde tanıyabileceğini, duygunu anında yaşaman gerektiğini v.s.. 

Herneyse daha uzatmaya gerek yok bana kalırsa, yoksa nefret kusucam birazdan vicdansız davranan insanlara, dedemin fenalaştığında kaldırıldığı hastaneye ve daha pek çok kişiye karşı. 


Dedeciğim, inşaallah cennete gidersin. 16 yıl boyunca bana dedelik yaptığın ve bu işi iyi yaptığın için sana çok teşekkür ederim. Keşke daha uzun süre yanımızda kalsaydın. Seni çok özlüyceğim, özlüyceğiz...
Kürt Zeynep'in...

10 yorum:

  1. İki sene önce ben de aynı acıyı yaşadım Zeynep im boncuk gözlü dedemi kaybettim biz çok zaman geçiremezdik şehirlerimiz ayrı biz gidince sevinçten ağlardı giderken üzüntüden ağlardı. Daha fazla uzatıp seni üzmek istemem ölüme bile alışıyor insan şaşırıyorsun. Ne kötü şey diğer insanların tavırları.Başın sağolsun,mekanı cennet olsun dedenin.:(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yorumun için sağol Şeymam. Amin,ikimizin dedesininde mekânı cennet olsun inşaallah.

      Sil
    2. Canım Zeyneb,im yazılarını ağlayarak okudum.şuan aylayarakda yazıyorum duygularını çok iyi anlıyorum ama Allah,uteala cenaze evinin üzerine sabır rahmeti indirirmiş dışardan duyan insan nasıl dayanıyorlar diye düşünürken oraya gelince rahatlarmış tabii biz insanlarda rahatlığın dozunu kaçırıveriyoruz önemli olan bizim bu davranışlardan ders almamız bu acılar paraile değil sıra ile Allah,ım herkeze hayırlı ömür, hayırlı ölüm versin amin CANIM acını anında yaşamak duygusu iyi güzelde çok zor biz onu unutmadık unutmayacağızda acılar paylaşdıkca azalır Fatma ablanla Mustafa abine ne kadar zor oldu hele mustafa abin yalnızmış Fatma ablanın yanında Allah razı olsun eltileri komşularıvardı yalnız bırakmadılar o gün Cenaze evi denmesi içimi okadar acıtıyorduki birinin telefonda (şimdi cenaze evindeyim sonra görüşürüz)demesi beni çok etkilemişti Cenaze BABAM oluyordu gerçekmiydi rüyamıydı şakamıydı ama gerçek olan şuydu HER CANLI ÖLUMÜ TADACAKTIR evet BABAMDA TATMIŞTI ORASI CENAZE EVİYDİ ÖLEN BABAMDI ALLAH RAHMET EYLESİN MEKANI CENNET OLSUN AMİN

      Sil
    3. Aynen öyle teyzeciğim. Amin.

      Sil
  2. başın sağolsun.

    çok güzel anlatmışsın.
    şu, duygularını yaşama kısmı da bana çok değişik geldi. o anda üzüntüyü yaşamak istemişsin.

    insanlar evet. böle anlarda bizler üzgünken insanların umursamaz gibi olması üzücü oluyo ama bak derler ki, bu dünyada içinden ölü çıkmayan hiç ev yokmuş. yani, herkes yaşıyo sonunda.

    çok tatlı seviyomuş seni.

    olsun bak ya, ne güzel zamanlarınız geçmiş. bu da bir şans ki. dedesini göremeyen çok ki.

    tesadüf ben de dün dede öyküsü yazmıştım.

    kıyamam sana.

    YanıtlaSil
  3. tekrar başın sağolsun.
    ne güzel yamış bak teyzen.
    ya ben de yorum yapmıştım ki.
    gelmedi mi ki.

    YanıtlaSil
  4. peki tamam.
    bi ara zaman geçince dedenle hoş anılarını yazarsın yaa.
    :)

    YanıtlaSil

Merhaba okur :) Yorumun için teşekkürler ^.^
NOT: Lütfen yorumunuza blog adresinizi ayrıca yazmayınız. Zaten isminize tıklayarak bloğunuza ulaşabilir herkes. Blog adresi(url) yazan yorumlar yayımlanmayacaktır.
Sataşmak amacıyla yazılan ve bunu yapmış olmasının üstüne birde anonim olan yorumlar,
Spam yorumlar yayımlanmayacaktır.
Anonim yorumlar rahatsız etme amacı gütmediği sürece yayınlanır ^^