Hikaye Yarışmasına Katılmıştım...

Hikaye yarışmasına katılmıştım ama kazanamadım.. Kendime olan bütün güvenim altüst oldu resmen. Yarışmanın kazananlarının hikayeleri bir çıksa, çok merak ediyorum beni geçenlerin hikayelerini T.T  Hikayemi de bir okuyun. Çok mu kötü olmuş yaaa?

*

*

AYNADAKİ YANSIMA

 Loş bir odanın köşesinde, sallanan sandalyesinde oturuyordu. Düşünceli yüzü pencereye dönüktü. Kat kat giyinmiş olmasına rağmen üşüyen bacaklarına bir battaniye örtülüydü. Bir iç çekti, belli ki kök salmış dertleri onu bırakmıyordu. Pencerenin pervazındaki yuvarlak aynayı eline alıp, aynadaki haline baktı. Elini, beyazlamış saçları arasından geçirdi; yüzündeki derinleşmiş kırışıklarda gezdirdi. Umutsuz bir hali vardı. İnanamıyor gibiydi aynadaki yansımasına. Yaşlı görünmenin yanı sıra, biraz da içsel düşünüyordu. Gençken idealistti, enerji doluydu, çalışkandı, kimisine göre güzeldi de… Yapamadıklarını düşünüyordu. Oysa ne çok hayali vardı. Ama ne olmuştu, ne olmuştu da hayallerinin birçoğunu gerçekleştirememişti. Olan şey, bir depremdi. Öyle bir depremdi ki, şehir dümdüz olmuştu adeta.. Hayatının en verimli, en önemli zamanındaydı; üniversiteye hazırlanıyordu. İşte o depremle beraber bir başına kalmıştı. Yapayalnızdı. Deprem zamanında, devletin yaptığı yardımlarla ayakta duran insanlardan birisiydi o da. Ardından tanıştığı birkaç kişinin yardımıyla, depremden etkilenmemiş başka bir şehre gitmişti. Kendisinin olan hemen hiçbir eşyası yoktu, yardımlarla alabildiği birkaç parça elbise ve bir çift ayakkabısı vardı. O durumdayken yaşam zordu tabi. Hayat, en sert sillesini en olmadık zamanda atmıştı. Üniversite için tekrar çalışabilecek ne parası kalmıştı, ne umudu, ne de morali. Dolayısıyla gelecek hayallerinin hemen hepsi imkansızlaşmıştı onun için. Çeşitli işler bulup, temiz yollardan para kazanmak için çalışmıştı. Tanıştığı bir bayan; onu çok sevip, yardım etmişti. Hayallerini gerçekleştirmemişti ama en azından daha az zor bir hayat sağlamıştı…

 Kapının eşiğinde elinde bir bardak su ile beliren küçük çocuk, onu düşüncelerinden sıyırıp aldı. Küçük çocuk:

-         Babaanne, suyunu getirdim.

Dedi. Sanki daha demin ki düşüncelerini unutmuştu. Torununa gülümseyerek:

-         Getir bakalım, boğazım kurudu yahu.

Dedi. Torunu utanırmış gibi kıkırdadı. Yanına gelip bardağı ona uzattı. Elindeki aynayı, pervaza geri bırakıp bardağı aldı. İçtiği her yudumda, boğazını tıkamış olan anıları aşağı iniyordu. Bardağı torununa verdikten sonra, torunun başını okşayıp içeri gönderdi. Aynayı tekrar eline alıp gülümsemeye başladı. Bu sefer aynada gençliğini görüyordu. Capcanlı, gülümseyen bir yüz görüyordu.

-         Yarın ne olacak kim bilebilir ki. Belki bir deprem belki de başka bir felaket hayallerimize engel olabilir. Bambaşka olaylarda gelebilir başımıza. Önemli olan yarınımızda da sağlam kalabilmek ve mutlu olabilmek için nedenler bulabilmek. Evet gençliğim; sen aklıma geldikçe üzüntüye boğuluyorum ama yine de mutlu olabiliyorum. Hayallerimin birçoğu gerçekleşememiş olsa da hayat güzel ve yaşamaya değer…

Zennn

 Yorum sizin...